Jeugd Lot en Leven

Mijn verhaal. Mijn stem. Mijn bedoeling.

Een eerlijke reflectie over mijn leven met ADHD, trauma en schrijven als zelftherapie.

Tijdens het schrijven merk ik hoe vaak ik balanceer tussen mijn eigen waarheid en de angst om verkeerd begrepen te worden. Wat begon als een persoonlijke zoektocht — een manier om mijn levensloop te begrijpen — groeide uit tot een boek. Geen aanklacht, geen excuus. Maar een eerlijke, confronterende reis waarin intensiteit en verwarring elkaar afwisselden.

 

Privacy? Bro, je post alles al zelf…

Waarom we bang zijn voor een camera op straat, maar ons hele leven vrijwillig op Insta gooien

Iedereen slaat ineens alarm: AI weet straks alles van ons. Ze volgen je, ze analyseren je, het is Big Brother all over again. Eng, toch?

Maar terwijl die paniek postvat, scroll je even door iemands profiel. Daar staan 27 foto’s van havermout met een halve kiwi. Er is een huilpost over Patrick — “Hij heeft me geblokt, maar ik ga hier verder niks over zeggen.” Vanuit bed komt een story met het bericht: “Slaperig koppie maar wel eerlijk.”

En alsof dat nog niet genoeg is, zie je baby’s in bad, honden in regenjassen, en oma op haar sterfbed — alles online en in kleur. Voor de zekerheid is er ook nog een poll over een moedervlek: “Ziet dit er eng uit of artistiek?”

En dan?.......

Deze tekst is geschreven zoals ik het ook zou vertellen als jij bij me aan de keukentafel zat. Eerlijk, zonder franje. Gewoon zoals het voelde, zoals het ging.

Ik dacht: ik ga gewoon even een boek schrijven. Gewoon m’n verhaal op papier knallen. Spontaan, beetje doortypen. Klaar. Maar dat viel dus even flink tegen. Het is niet alleen een verhaal schrijven — het is alles opnieuw beleven. Elke herinnering, elk beeld, elk hoofdstuk trekt je terug in wat je dacht al achter je te hebben gelaten. En het stopt niet. Want terwijl je schrijft, blijft het malen. Nieuwe gedachten, vergeten scènes, twijfels die zich aan je vastgrijpen.

 

Wanneer stilstaan geen optie is: een fragment over overleven

Hoe voelt het om nooit rust te vinden in je hoofd? Om alles te geven, maar jezelf daarbij stelselmatig voorbij te lopen?

In dit fragment uit mijn boek neem ik je mee in een periode waarin ik dacht dat doorgaan de enige manier van bestaan was. Geen woorden als ‘ADHD’ of ‘burn-out’. Je was gewoon druk.

Maar van binnen was het oorlog — tegen de stilte, tegen mezelf.

Dit stuk is rauw, eerlijk, en een beetje confronterend. Maar het is echt. En daarom deel ik het.

even op adem, en weer door

De laatste weken heb ik het schrijven even laten liggen. Niet omdat ik ermee wilde stoppen, maar omdat sommige stukken gewoon zwaar zijn. Soms haal je dingen op waar je even afstand van moet nemen — en dat heb ik gedaan.

Voor jou als lezer gaat het verhaal misschien gewoon door, zin na zin. Maar tussen de vorige regel in het boek en nu zit bij mij drie weken pauze. In die tijd ben ik niet met het verhaal bezig geweest. Of eigenlijk: juist wél, maar op een andere manier.

Schrijven over vroeger is niet niks. Het haalt herinneringen naar boven waarvan ik dacht dat ze wel waren weggeëbd. Maar blijkbaar liggen ze dichter aan de oppervlakte dan ik dacht. En ja — daar moet je soms even van bijkomen.

Ik schrijf niet zomaar wat. Alles wat je leest, komt ergens vandaan. Soms uit een diepe plek. En dat vraagt wat. Vandaar even stilte. Maar nu ga ik weer verder. Niet ineens in volle vaart, maar stap voor stap. Terug de draad oppakken.

Op mijn blog neem ik je daar ook gewoon in mee. Geen groots verhaal, maar gewoon eerlijk: ik schrijf als het lukt, en ik pauzeer als dat nodig is.

En nu… gaan we weer verder.

 

 

Riep dit iets in je wakker? Herkenning, twijfel, of misschien net dat ene inzicht? Voel je vrij om iets achter te laten — groot of klein — ik lees mee.” ? 

 

De laatste tijd slaap ik slecht. Het boek vergt emotioneel veel van me en daarom neem ik een stapje terug. Ook het ontwikkelen van de website tot het punt waar hij nu is, heeft me talloze uren en slapeloze nachten gekost.

Schrijven vraagt niet alleen fysieke, maar ook mentale energie. De herbeleving maakt het soms zwaar. Toch heeft even pauzeren zijn voordelen: het brengt nieuwe motivatie en fris perspectief. Tijdens het schrijven kom ik momenten tegen waarvan ik dacht dat ik ze allang vergeten was, maar zodra mijn pen het papier raakt, beleef ik mijn geschiedenis opnieuw.

Ik weet zeker dat ik na een tijdje rust weer helemaal op en top ben. Dus kom af en toe kijken hoe het er voor staat.

Riep dit iets in je wakker? Herkenning, twijfel, of misschien net dat ene inzicht? Voel je vrij om iets achter te laten — groot of klein — ik lees mee.” ? 

ADHD: Meer dan alleen een aandachtstekort

Wat is ADHD precies?

Laten we eerst even kijken naar de naam: ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder, oftewel Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit.

Maar laten we eerlijk zijn—dat woord “aandachtstekort” doet totaal geen recht aan wat ADHD echt is. Het klinkt alsof mensen met ADHD gewoon niet opletten, terwijl het in werkelijkheid juist een overvloed aan prikkels is die het moeilijk maakt om te filteren wat écht belangrijk is.

Veel mensen denken dat ADHD simpelweg betekent dat iemand altijd druk en aanwezig is, en dat je het beste gewoon kunt negeren of streng aanpakken. Dit zorgt ervoor dat ADHD vaak verkeerd begrepen wordt.

Vroeger was het simpel: ❌ "Niet zo zeuren, doe gewoon normaal!" ❌ "Aandachtstrekker, ga naar je kamer!" ❌ "Je bent te druk, je mag niet meedoen!"

Gelukkig snappen steeds meer mensen dat ADHD geen keuze is. Het is een andere manier van denken en voelen, en daar wordt gelukkig steeds meer aandacht aan besteed.Hoe ADHD écht voelt
 

Een indruk

Ik neem je mee op mijn reis. Geen verzachte versie, geen filter— maar zoals het echt was. 

Soms bepaalt je begin alles. De omstandigheden waarin je opgroeit, de mensen om je heen, de overtuigingen die je meekrijgt zonder dat je erom vraagt.

Pas later besef je dat karakter sterker kan zijn dan achtergrond, maar dat moment komt niet vanzelf. 

ADHD maakte mijn wereld chaotisch. Het gevoel van altijd anders zijn, nooit echt ergens bij horen. Ik probeerde erkenning te vinden door te presteren, maar juist daardoor groeide de afstand. Hoe harder ik mijn best deed, hoe verder ik leek af te drijven. 

Emotionele valkuilen, een slecht zelfbeeld, paniek zodra iemand te dichtbij kwam. Seksueel misbruik liet littekens achter die niet zichtbaar waren, maar overal voelbaar—in vertrouwen, in intimiteit, in identiteit. Sommige wonden helen niet vanzelf. 

Die strijd leidde tot keuzes die mij op paden brachten die ik nooit had voorzien—gevangenisstraf, psychiatrische opnames, confrontaties met justitie.

Klik hieronder voor de gehele tekst